Research Article
Teachers' Opinions on the Causes and Effects of Gossip and Rumor in Schools / Okullarda Dedikodu ve Söylentinin Nedenleri ve Etkilerine İlişkin Öğretmen Görüşleri
Abstract
The purpose of this study is to examine teachers' opinions on the causes and effects of gossip and rumor in schools. In this study, the mixed research method, in which quantitative and qualitative methods are used together, and the descriptive sequential design included in the mixed method were used. The sample of the quantitative part of the study consisted of 7 public schools located in Esenyurt district of Istanbul in the first semester of the 2018-2019 academic year and selected by simple random sampling method and 301 teachers working in these schools. The working group of the qualitative part consisted of 30 teachers working in state schools in the same province and district. The "Gossip and Rumor Attitude Scale" was used to collect the quantitative data of the study, and the qualitative data were collected with semi-structured interview questions. As a result of the analysis of the quantitative data, no significant difference was found in the causes and effects of gossip according to the variables of gender, marital status, education level and age. However, significant and statistical differences were found according to the variables of income, total time worked at school, and total time worked in the profession. In the qualitative findings of the study, the participants stated that teachers who were exposed to gossip had to cope with deep sadness and resentment and related psychological problems. In addition, the participants highlighted jealousy and boredom among the causes of gossip at schools.
References
- Akıncı Vural, Z. B. (2010). Kurum kültürü. İstanbul: İletişim Yayınları.
- Arabacı, İ. B., Sünkür, M. & Şimşek, F. Z. (2012). Öğretmenlerin dedikodu ve söylenti mekanizmasına ilişkin görüşleri: Nitel bir çalışma. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 18(2), 171-190.
- Artaç, M. (2017). “Dedikodu ve söylentinin işletme verimliliğine etkisi üzerine Mersin ilinde hemşireler üzerine bir uygulama” (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Çağ Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Mersin.
- Bakan, İ. & Büyükbeşe, T. (2004). Örgütsel iletişim ile iş tatmini unsurları arasındaki ilişkiler: Akademik örgütler için bir alan araştırması. Akdeniz İ.İ.B.F. Dergisi, 7, 1-30.
- Ben-Ze'ev, A. (1994). The vindication of gossip. In R. F. Goodman & A. Ben-Ze'ev (Eds.), Good gossip (pp. 11-24). Lawrence, KS: University Press of Kansas.
- Bektaş, M. (2014). “Yönetim tarzlarının örgütlerdeki informal iletişim kanallarına etkisi: Burdur ili kamu kurumları örneği” (Yayınlanmamış doktora tezi). Süleyman Demirel Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Isparta.
- Berkos, K. M. (2003). “The effects of message direction and sex differences on the interpretation of workplace gossip” (Unpublished doctoral dissertation). University of Agricultural and Mechanical College, Louisiana.
- Bolat, S. (1996). Okullarda iletişim: H.Ü. Eğitim Fakültesi uygulaması. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 12, 75-80.
- Bush, T. (2003). Theories of educational leadership and management. Los Angeles: Sage Publications.
- Büyüköztürk, Ş., Kılıç Çakmak, E., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş. & Demirel, F. (2009). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi.
- Creswell, J. W. & Plano Clark, V. L. (2011). Designing and conducting mixed methods research. Thousand Oaks, CA: Sage.
- Creswell, J. W. (2009). Research design: Qualitative, quantitative, and mixed methods approaches (3rd ed.). Thousand Oaks, CA: Sage Publications.
- Dağ, İ. (2014). Etkili iletişimin eğitim yönetiminde rolü. Journal of Qafqaz University, 2(2), 199-214.
- Davis, K. (1981). Human behavior at work (6th Edition). New Delhi: McGraw-Hill. Inc.
- DiFonzo, N., Bordia, P. & Rosnow. R. L. (1994). Reining in rumors. Organisational Dynamics, 23(1), 47-62.
- DiFonzo, N. & Bordia, P. (2007). Rumor psychology: Social and organizational approaches. Washington, DC: American Psychological Association.
- DiFonzo, N. & Bordia, P. (2000). How top PR professionals handle hearsay: Corporate rumors, their effects, and strategies to manage them. Public Relations Review, 26, 173-190.
- DiFonzo, N. & Bordia, P. (2002). Corporate rumor activity, belief, and accuracy. Public Relations Review, 28, 1-19.
- Erdoğan, İ. (1994). İşletmelerde davranış. İstanbul: Beta.
- Eroğlu, E. (2005). Yöneticilerin dedikodu ve söylentiye yönelik davranış biçimlerinin belirlenmesi (Afor Taşıma Hizmetleri A.Ş’de bir uygulama). Kırgızistan-Türkiye Manas Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 7(13), 203-218.
- Eşkin Bacaksız, F. & Yıldırım, A. (2013). Dedikodu ve söylenti tutumu ölçeği’nin geliştirilmesi. Anadolu Hemşirelik ve Sağlık Bilimleri Dergisi, 16(1), 36-42.
- Evans, T. (2000). “Understanding gossip in the workplace: A case study” (Unpublished doctoral dissertation). California State University Dominguez Hills, Carson.
- Gluckman, M. (1963). Gossip and scandal. Current Anthropology, 4, 307-316. doi:10.1086/200378
- Goebel, D. J., Marshall G. W. & Locander, W. B. (2004). An organizational communication-based model of individual customer orientation of nonmarketing members of a firm. Journal of Strategic Marketing, 12, 29-56.
- Gülensoy, T. (2007). Türkiye Türkçesindeki Türkçe sözcüklerin köken bilgisi sözlüğü (A-N). Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
- Gürgen, H. (1997). Örgütlerde iletişim kalitesi. İstanbul: Der Yayınları.
- Himmetoğlu, B., Ayduğ, D. & Bayrak, C. (2018). Okullarda informal iletişim araçları olarak söylenti ve dedikodunun yönetimi. Eğitimde Nitel Araştırmalar Dergisi, 6(3), 62-85.
- Himstreet, W. C. & Baty, W. M. (1969). Business communication: principles and methods. California: Wadsworth Pub. Co.
- Kapferer, J. N. (1992). Dünyanın en eski medyası dedikodu & söylenti. İstanbul: İletişim Yayınları.
- Karasar, N. (2005). Bilimsel araştırma yöntemi (14. Baskı). Ankara: Nobel Yayın Dağıtım. Kırmızı, H. (2004). Genel ve teknik iletişim, kişisel gelişim ve iş hayatında başarının anahtarı. Trabzon: Celepte Matbaacılık.
- Koçel, T. (2005). İşletme yöneticiliği. İstanbul: Beta Basım Yayın.
- Kuo, C. C., Chang, K., Quinton, S., Lu, C.Y. & Lee, I. (2015). Gossip in the workplace and the ımplications for HR management: A study of gossip and its relationship to employee cynicism. The International Journal of Human Resource Management, 26(18), 2288-2307.
- Kurland, B. N. & Pelled, L. H. (2000). Passing the word: Toward a model of gossip and power in the workplace. Academy of Management Review, 25(2), 428-438.
- Leblebici, H. & Salancik, G. R. (1989). The rules of organizing and the managerial role. Organization Studies, 10(3), 301-325.
- Levent, F. & Türkmenoğlu, G. (2019). Okul yöneticilerinin dedikodu ve dedikodu yönetimine ilişkin görüşleri. OPUS Uluslararası Toplum Araştırmaları Dergisi, 10(17), 787-814.
- Michelson, G., van Iterson, A., & Waddington, K. (2010). Gossip in organizations: Contexts, consequences, and controversies. Group & Organization Management, 35(4), 371-390.
- Michelson, G. & Mouly, V. S. (2004). Do loose lips sink ships? The meaning, antecedents and consequences of rumour and gossip in organisations. Corporate Communications: An International Journal, 9(3), 189-201. doi: 10.1108/13563280410551114
- Miles, M, B. & Huberman, A. M. (1994). Qualitative data analysis: An expanded sourcebook. Thousand Oaks, CA: Sage.
- Mills, C. (2010). Experiencing gossip: The foundations for a theory of embedded organizational gossip. Group & Organization Management, 20(10), 1-28.
- Mishra, J. (1990). Managing the grapevine. Public Personnel Management, 19(2), 213-228. Noon, M. & Delbridge, R. (1993). News from behind my hands. Organization Studies, 14(1), 23-36.
- Papa, M. J., Daniels, T. D. & Spiker, B. K. (2008). Organizational communication structure. In Organizational communication: Perspectives and trends (pp. 49-78). SAGE Publications, Inc.
- Patton, Q. M. (2001). Qualitative research & evaluation methods. Thousand Oaks, CA: Sage.
- Peters, K. & Kashima, Y. (2015). Bad habit or social good? How perceptions of gossiper morality are related to gossip content. European Journal of Social Psychology, 45(6), 784-798
- Poon Teng Fatt, J. (1998). Nonverbal communication and business success. Management Research News, 21(4/5), 1-10.
- Richmond, V. P., McCroskey, J. C. & McCroskey, L. L. (2005). Organizational communication for survival (3rd ed.). New York: Pearson Education.
- Richmond, V. P. & McCroskey, J. C. (2004). Nonverbal behavior in interpersonal relations, Boston, MA: Allyn & Bacon.
- Robbins, S. P. & Coulter, M. (2007). Management. New Jersey: Pearson Prentice Hall.
- Rosenberg, S. & Joseph, M. (2011). Breaking down the barriers to organizational change. International Journal of Management and Information Systems, 15(3), 139-146.
- Sabuncuoğlu, Z. & Tüz, M. (2013). Örgütsel davranış. Bursa: Aktüel Yayınları.
- Şantaş, G., Akbolat, M. & Sağlam, H. (2019). Sağlık çalışanlarında örgütsel affetme ve örgütsel dedikodunun intikam niyeti üzerindeki etkisi. Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 36, 131-148.
- Solmaz, B. (2003). “Söylentilerin kurumsal iletişim açısından değerlendirilmesi ve bir uygulama örneği” (Yayımlanmamış doktora tezi), Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Eskişehir.
- Solmaz, B. (2004). Söylenti ve dedikodu yönetimi. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi (SUSBED), 16, 563–575.
- Tanrıverdi, H., Adıgüzel, O. & Çiftçi, M. (2010). Sağlık yöneticilerine ait iletişim becerilerinin çalışan performansına etkileri: Kamu hastane örneği. Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 11, 101-122.
- Tebbutt, M. & Marchington, M. (1997). Look before you speak: Gossip and the insecure workplace. Work, Employment & Society, 11(4). 713-735.
- Thomas, S. A. & Rozell, E. J. (2007). Gossip and nurses: Malady or remedy? The Health Care Manager, 26(2), 111-115.
- Tutar, H. (2003). Örgütsel iletişim. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
- Türk Dil Kurumu [TDK] (2020). Güncel Türkçe sözlük. Erişim adresi: https://sozluk.gov.tr/
- Usta, M. E., Kaya, A. & Özyurt, D. (2018). Örgütsel dedikodu yönetimi. Harran Education Journal, 3(2), 1-13.
- Yıldırım, A. & Şimşek, H. (2013). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Okullarda Dedikodu ve Söylentinin Nedenleri ve Etkilerine İlişkin Öğretmen Görüşleri / Teachers' Opinions on the Causes and Effects of Gossip and Rumor in Schools
Abstract
Bu çalışmanın amacı, okullarda dedikodu ve söylentinin nedenleri ve etkilerine ilişkin öğretmen görüşlerinin incelenmesidir. Bu araştırmada, nicel ve nitel yöntemlerin birlikte kullanıldığı karma araştırma yöntemi ve karma yöntem içerisinde yer alan açıklayıcı ardışık desen kullanılmıştır. Araştırmanın nicel kısmının örneklemini, 2018-2019 eğitim-öğretim yılı birinci döneminde İstanbul ili Esenyurt ilçesinde bulunan ve basit tesadüfi örneklem yöntemi ile seçilen 7 devlet okulu ve bu okullarda görev yapan 301 öğretmen oluşturmuştur. Araştırmanın nitel kısmının çalışma grubu ise yine aynı il ve ilçedeki devlet okullarında görev yapan 30 öğretmenden oluşmuştur. Araştırmanın nicel verilerinin toplanmasında “Dedikodu ve Söylenti Tutum Ölçeği” kullanılmış olup, nitel veriler ise yarı yapılandırılmış görüşme sorularıyla toplanmıştır. Nicel verilerin analizi sonucunda dedikodunun nedenleri ve etkilerinin cinsiyet, medeni durum, öğrenim düzeyi ve yaş değişkenine göre anlamlı bir fark ortaya çıkmamıştır. Bununla birlikte gelir durumu, okulda toplam çalışılan süre ve meslekte çalışılan toplam süre değişkenlerine göre anlamlı ve istatistiksel farklılıklar saptanmıştır. Araştırmanın nitel bulgularında ise katılımcılar, dedikoduya maruz kalan öğretmenlerin derin üzüntü yaşadıklarını ve buna bağlı olarak psikolojik sorunlarla baş etmek zorunda kaldıklarını belirtmişlerdir. Ayrıca katılımcılar, okullarda dedikodunun nedenleri arasında kıskançlık ve can sıkıntısını öne çıkarmışlardır.
References
- Akıncı Vural, Z. B. (2010). Kurum kültürü. İstanbul: İletişim Yayınları.
- Arabacı, İ. B., Sünkür, M. & Şimşek, F. Z. (2012). Öğretmenlerin dedikodu ve söylenti mekanizmasına ilişkin görüşleri: Nitel bir çalışma. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 18(2), 171-190.
- Artaç, M. (2017). “Dedikodu ve söylentinin işletme verimliliğine etkisi üzerine Mersin ilinde hemşireler üzerine bir uygulama” (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Çağ Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Mersin.
- Bakan, İ. & Büyükbeşe, T. (2004). Örgütsel iletişim ile iş tatmini unsurları arasındaki ilişkiler: Akademik örgütler için bir alan araştırması. Akdeniz İ.İ.B.F. Dergisi, 7, 1-30.
- Ben-Ze'ev, A. (1994). The vindication of gossip. In R. F. Goodman & A. Ben-Ze'ev (Eds.), Good gossip (pp. 11-24). Lawrence, KS: University Press of Kansas.
- Bektaş, M. (2014). “Yönetim tarzlarının örgütlerdeki informal iletişim kanallarına etkisi: Burdur ili kamu kurumları örneği” (Yayınlanmamış doktora tezi). Süleyman Demirel Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Isparta.
- Berkos, K. M. (2003). “The effects of message direction and sex differences on the interpretation of workplace gossip” (Unpublished doctoral dissertation). University of Agricultural and Mechanical College, Louisiana.
- Bolat, S. (1996). Okullarda iletişim: H.Ü. Eğitim Fakültesi uygulaması. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 12, 75-80.
- Bush, T. (2003). Theories of educational leadership and management. Los Angeles: Sage Publications.
- Büyüköztürk, Ş., Kılıç Çakmak, E., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş. & Demirel, F. (2009). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi.
- Creswell, J. W. & Plano Clark, V. L. (2011). Designing and conducting mixed methods research. Thousand Oaks, CA: Sage.
- Creswell, J. W. (2009). Research design: Qualitative, quantitative, and mixed methods approaches (3rd ed.). Thousand Oaks, CA: Sage Publications.
- Dağ, İ. (2014). Etkili iletişimin eğitim yönetiminde rolü. Journal of Qafqaz University, 2(2), 199-214.
- Davis, K. (1981). Human behavior at work (6th Edition). New Delhi: McGraw-Hill. Inc.
- DiFonzo, N., Bordia, P. & Rosnow. R. L. (1994). Reining in rumors. Organisational Dynamics, 23(1), 47-62.
- DiFonzo, N. & Bordia, P. (2007). Rumor psychology: Social and organizational approaches. Washington, DC: American Psychological Association.
- DiFonzo, N. & Bordia, P. (2000). How top PR professionals handle hearsay: Corporate rumors, their effects, and strategies to manage them. Public Relations Review, 26, 173-190.
- DiFonzo, N. & Bordia, P. (2002). Corporate rumor activity, belief, and accuracy. Public Relations Review, 28, 1-19.
- Erdoğan, İ. (1994). İşletmelerde davranış. İstanbul: Beta.
- Eroğlu, E. (2005). Yöneticilerin dedikodu ve söylentiye yönelik davranış biçimlerinin belirlenmesi (Afor Taşıma Hizmetleri A.Ş’de bir uygulama). Kırgızistan-Türkiye Manas Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 7(13), 203-218.
- Eşkin Bacaksız, F. & Yıldırım, A. (2013). Dedikodu ve söylenti tutumu ölçeği’nin geliştirilmesi. Anadolu Hemşirelik ve Sağlık Bilimleri Dergisi, 16(1), 36-42.
- Evans, T. (2000). “Understanding gossip in the workplace: A case study” (Unpublished doctoral dissertation). California State University Dominguez Hills, Carson.
- Gluckman, M. (1963). Gossip and scandal. Current Anthropology, 4, 307-316. doi:10.1086/200378
- Goebel, D. J., Marshall G. W. & Locander, W. B. (2004). An organizational communication-based model of individual customer orientation of nonmarketing members of a firm. Journal of Strategic Marketing, 12, 29-56.
- Gülensoy, T. (2007). Türkiye Türkçesindeki Türkçe sözcüklerin köken bilgisi sözlüğü (A-N). Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
- Gürgen, H. (1997). Örgütlerde iletişim kalitesi. İstanbul: Der Yayınları.
- Himmetoğlu, B., Ayduğ, D. & Bayrak, C. (2018). Okullarda informal iletişim araçları olarak söylenti ve dedikodunun yönetimi. Eğitimde Nitel Araştırmalar Dergisi, 6(3), 62-85.
- Himstreet, W. C. & Baty, W. M. (1969). Business communication: principles and methods. California: Wadsworth Pub. Co.
- Kapferer, J. N. (1992). Dünyanın en eski medyası dedikodu & söylenti. İstanbul: İletişim Yayınları.
- Karasar, N. (2005). Bilimsel araştırma yöntemi (14. Baskı). Ankara: Nobel Yayın Dağıtım. Kırmızı, H. (2004). Genel ve teknik iletişim, kişisel gelişim ve iş hayatında başarının anahtarı. Trabzon: Celepte Matbaacılık.
- Koçel, T. (2005). İşletme yöneticiliği. İstanbul: Beta Basım Yayın.
- Kuo, C. C., Chang, K., Quinton, S., Lu, C.Y. & Lee, I. (2015). Gossip in the workplace and the ımplications for HR management: A study of gossip and its relationship to employee cynicism. The International Journal of Human Resource Management, 26(18), 2288-2307.
- Kurland, B. N. & Pelled, L. H. (2000). Passing the word: Toward a model of gossip and power in the workplace. Academy of Management Review, 25(2), 428-438.
- Leblebici, H. & Salancik, G. R. (1989). The rules of organizing and the managerial role. Organization Studies, 10(3), 301-325.
- Levent, F. & Türkmenoğlu, G. (2019). Okul yöneticilerinin dedikodu ve dedikodu yönetimine ilişkin görüşleri. OPUS Uluslararası Toplum Araştırmaları Dergisi, 10(17), 787-814.
- Michelson, G., van Iterson, A., & Waddington, K. (2010). Gossip in organizations: Contexts, consequences, and controversies. Group & Organization Management, 35(4), 371-390.
- Michelson, G. & Mouly, V. S. (2004). Do loose lips sink ships? The meaning, antecedents and consequences of rumour and gossip in organisations. Corporate Communications: An International Journal, 9(3), 189-201. doi: 10.1108/13563280410551114
- Miles, M, B. & Huberman, A. M. (1994). Qualitative data analysis: An expanded sourcebook. Thousand Oaks, CA: Sage.
- Mills, C. (2010). Experiencing gossip: The foundations for a theory of embedded organizational gossip. Group & Organization Management, 20(10), 1-28.
- Mishra, J. (1990). Managing the grapevine. Public Personnel Management, 19(2), 213-228. Noon, M. & Delbridge, R. (1993). News from behind my hands. Organization Studies, 14(1), 23-36.
- Papa, M. J., Daniels, T. D. & Spiker, B. K. (2008). Organizational communication structure. In Organizational communication: Perspectives and trends (pp. 49-78). SAGE Publications, Inc.
- Patton, Q. M. (2001). Qualitative research & evaluation methods. Thousand Oaks, CA: Sage.
- Peters, K. & Kashima, Y. (2015). Bad habit or social good? How perceptions of gossiper morality are related to gossip content. European Journal of Social Psychology, 45(6), 784-798
- Poon Teng Fatt, J. (1998). Nonverbal communication and business success. Management Research News, 21(4/5), 1-10.
- Richmond, V. P., McCroskey, J. C. & McCroskey, L. L. (2005). Organizational communication for survival (3rd ed.). New York: Pearson Education.
- Richmond, V. P. & McCroskey, J. C. (2004). Nonverbal behavior in interpersonal relations, Boston, MA: Allyn & Bacon.
- Robbins, S. P. & Coulter, M. (2007). Management. New Jersey: Pearson Prentice Hall.
- Rosenberg, S. & Joseph, M. (2011). Breaking down the barriers to organizational change. International Journal of Management and Information Systems, 15(3), 139-146.
- Sabuncuoğlu, Z. & Tüz, M. (2013). Örgütsel davranış. Bursa: Aktüel Yayınları.
- Şantaş, G., Akbolat, M. & Sağlam, H. (2019). Sağlık çalışanlarında örgütsel affetme ve örgütsel dedikodunun intikam niyeti üzerindeki etkisi. Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 36, 131-148.
- Solmaz, B. (2003). “Söylentilerin kurumsal iletişim açısından değerlendirilmesi ve bir uygulama örneği” (Yayımlanmamış doktora tezi), Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Eskişehir.
- Solmaz, B. (2004). Söylenti ve dedikodu yönetimi. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi (SUSBED), 16, 563–575.
- Tanrıverdi, H., Adıgüzel, O. & Çiftçi, M. (2010). Sağlık yöneticilerine ait iletişim becerilerinin çalışan performansına etkileri: Kamu hastane örneği. Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 11, 101-122.
- Tebbutt, M. & Marchington, M. (1997). Look before you speak: Gossip and the insecure workplace. Work, Employment & Society, 11(4). 713-735.
- Thomas, S. A. & Rozell, E. J. (2007). Gossip and nurses: Malady or remedy? The Health Care Manager, 26(2), 111-115.
- Tutar, H. (2003). Örgütsel iletişim. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
- Türk Dil Kurumu [TDK] (2020). Güncel Türkçe sözlük. Erişim adresi: https://sozluk.gov.tr/
- Usta, M. E., Kaya, A. & Özyurt, D. (2018). Örgütsel dedikodu yönetimi. Harran Education Journal, 3(2), 1-13.
- Yıldırım, A. & Şimşek, H. (2013). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
There are 59 citations in total.
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Subjects | Studies on Education |
| Journal Section | Issue Articles |
| Authors | |
| Publication Date | October 31, 2021 |
| Published in Issue | Year 2021Volume: 12 Issue: 4 |
This journal uses a CC BY-NC-SA license.
[email protected] http://www.e-ijer.com Address: Ege University Faculty of Education İzmir/Türkiye