Research Article
A Transfusion of Culture in Preschool: National Games
Year 2018, Volume 9, Issue 2, 82 - 104, 31.08.2018Abstract
The purpose of this research is to expose the effect of the national game activities, prepared to the extent of preschool education program, on children. In accordance with this purpose, subgoals were composed by the presentation of national games that children know, love playing the most, have the most difficulty playing with, and play with their families. With the execution of a new practice and research of collaborative act that includes the process of doing evaluation related to this practice, national games were practiced within the preschool education program and its effect on children was evaluated. Sixty children have participated in this research. In the process of the research, thirty-eight different national games were used during the yearlong study. The Children were interviewed and achievement of cultural transfusion is demonstrated by observation of children’s desire to play the games, positive evaluation of teachers, and children’s ability to usually recall the games. The following results were attained that children’s most favorite games were “marbles” and “hide and seek”; the reason for them to like these games were “having fun” and the “game’s mode of playing”. The games they had the most difficulty with were “five stone” and “hide and seek”. Children also played these games at home with their families. As results were evaluated, it was seen that national games were effective on children’s attention and perception.
Keywords
National, play, culture, education, pre-school, kindergarten
References
- Akandere, M. (2004). Eğitici okul oyunları. Ankara: Nobel Yayıncılık
- Akçay, D., & Özcebe, H. (2012). Okul öncesi eğitim alan çocukların ve ailelerinin bilgisayar oyunu oynama alışkanlıklarının değerlendirilmesi. Çocuk Dergisi, 12(2), 66-71.
- Aktaş, E. (2017). Öğretmen adaylarının farklı metin türlerine yönelik soru sorma becerilerinin yenilenmiş bloom taksonomisine göre değerlendirilmesi. Electronic Turkish Studies, 12(25), 99-118.
- Akyüz, Y. (2016). Eğitimin kültür ve uygarlıkları geliştirme ve yeni nesillere aktarma işlevi. Türkiye Eğitim Dergisi, 1(1), 1-18.
- Anılan, H., Girmen, P., Öztürk, A., & Koçkar, M. T. (2004). Geleneksel çocuk oyunlarının eğitimsel değeri. Omep Dünya Konsey Toplantısı ve Konferansı 3-5 Ekim 2003 (ss.2-10). Kuşadası, Türkiye.
- Aral, N. (2000). Çocuk gelişiminde oyunun önemi. Çağdaş Eğitim, 25(265), 15-17.
- Artar, M. (2004). Okul öncesi öğretmenlerinin çocukların oyun hakkına ilişkin tutumları, B. Onur ve N. Güney (Ed.), Türkiye’de çocuk oyunları: Araştırmalar (ss. 84-94). Ankara: Ankara Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi Yayınları.
- Artar, M., Onur, B., & Çelen, N. (2002). Çocuk oyunlarında üç kuşakta görülen değişimler. Çocuk Forumu, 5(1), 35- 39.
- Başal, H. A. (2007). Geçmiş yıllarda Türkiye’de çocuklar tarafından oynanan çocuk oyunları. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 20(2), 243-266.
- Bay, N. (2011). Öğretmenlerine verilen soru sorma becerisi öğretiminin etkisinin incelenmesi. Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi, Ankara, Türkiye.
- Bay, D.N., Turan, S., & Bay, Y. (2015). Türk Dünyasında Çocuk Oyunları: Bir Saha Çalışması. I. Uluslararası Türk Dünyası Çocuk Oyun ve Oyuncakları Kurultayı 14-17 Mayıs 2015 (ss. 175-185). Eskişehir Osmangaz Üniversitesi, Eskişehir, Türkiye.
- Bayat, B. (2003). Bireylerin benlik algısı (benlik tasarımları) sistemi ve bu sistemin davranışları üzerindeki rolü. Kamu Dergisi 7(2), 123-137.
- Bayrak, M. (1998). Geleneksel mahalli çocuk oyunları -Tokat ili örneği. Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi, Ankara, Türkiye.
- Büyüköztürk, Ş., Çakmak, E. K., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş., & Demirel, F. (2017). Bilimsel araştırma yöntemleri (18. Baskı). Ankara: Pegem Yayınları.
- Brock, A., Dodds,S., Jarvis,P., ve Olusoga,Y. (2013). Persfectives On Play: Learning For Life. New York: Pearson Education Limited.
- Brooker,L. (2010). Play and learning in the early years. İn P. Broadhead, J. Howard and E. Wood (Eds). Learning to play in a cultural context (pp.27-43). London, Sage Publications.
- Cirhinlioğlu, F. G. (2001). Çocuk ruh sağlığı ve gelişimi. Ankara: Nobel Yayıncılık.
- Cengiz, S. A. (1997). Karadeniz Ereğli örneğinde çocuk oyunlarının halk bilim açısından değerlendirilmesi, B. Onur (Ed.), Çocuk Kültürü, I. Ulusal Çocuk Kültürü Kongresi Bildirileri (ss. 441-476). Ankara: Ankara Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi Yayınları.
- Çolak, F. (2009). Geleneksel Kayseri çocuk oyunları ve halkbilimsel incelemesi. Konya: Kömen Yayınları.
- Dansky, J. L. (1999). Play. In M. Runco & S. Pritzker (Eds.), Encyclopedia of creativity (pp. 393-408). San Diego: Academic Press.
- Durualp, E., & Aral, N. (2010). Altı yaşındaki çocukların sosyal becerilerine oyun temelli sosyal beceri eğitiminin etkisinin incelenmesi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 39, 160-172.
- Esen, M. A. (2008). Geleneksel çocuk oyunlarının eğitimsel değeri ve unutulmaya yüz tutmuş ahıska oyunları. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 21(2), 357-367.
- Fırat, H. (2013). Çocuk oyunlari-eğitim ilişkisi: Bezirgan başı örneği. Electronic Turkish Studies, 8(13), 885-896.
- Fromberg, D.P,. & Bergen, D. (2006). Introduction. In D.P. Fromberg and D. Bergen (Eds) Play from birth to twelve: Contexts, perspectives and meanings. New York: Routledge.
- Girmen, P. (2012). Eskişehir folklorunda çocuk oyunlari ve bu oyunlarin yaşam becerisi kazandirmadaki rolü. Milli Folklor, 24(95), 263-273.
- Gökşen, C. (2014). Oyunların çocukların gelişimine katkıları ve Gaziantep çocuk oyunları. Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, (52), 229-259.
- Göncü, A., Tuermer, J., & Johnson, D. (1999). Children’s play as cultural activity, A. Göncü (Ed.), Children’s Engagement in the World (ss. 148-167). New York, NY: Cambridge University Press.
- Gözalan, E., & Koçak, N. (2014). Oyun temelli dikkat eğitim programının 5-6 yaş çocukların kelime bilgi düzeylerine etkisinin incelenmesi. KMÜ Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi 16(2), 115-121.
- Gündoğdu, Z., Seytepe, Ö., Pelit, B. M., Doğru, H., Güner, B., Arıkız, E., Akçomak, Z., Kale, B., Moran, İ., Aydoğdu, G., & Kaya, E. (2016). Okul öncesi çocuklarda medya kullanımı. Kocaeli Üniversitesi Sağlık Bilimleri Dergisi, 2(2), 6-10.
- Güneş, F. (2015). Oyunla öğrenme yaklaşımı. Electronic Turkish Studies, 10(11), 773-786.
- Kaya, A. (2010). Oyun müdahale programının 3-5 yaş arasındaki özel gereksinimli çocukların bilişsel becerilerinin desteklenmesindeki etkililiğinin incelenmesi. Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi, Ankara, Türkiye.
- Kaytez N., & Durualp E. (2014) Türkiye’de okul öncesinde oyun ile ilgili yapılan lisansüstü tezlerin incelenmesi. Uluslararası Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 2(2), 110-122.
- Kerkez, F., (2002). Çocuklarını anaokuluna gönderen ailelerin oyun ve spora yönelik tutumları (Trabzon örneği). Marmara Üniversitesi Spor Araştırmaları Dergisi, 6 (16), 1-16.
- Koçyiğit, S., & Baydilek-Başara, N. (2015). Okul öncesi dönem çocuklarının oyun algılarının incelenmesi. Yüzüncü Yıl Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 12(1), 1-28.
- Kuru, O., & Köksalan, B. (2012). 9 yaş çocuklarının psiko-motor gelişimlerinde oyunun etkisi. Cumhuriyet International Journal of Education, 1(2), 37-51.
- Mahiroğullari, A. (2005). Küreselleşmenin kültürel değerler üzerine etkisi. Sosyal Siyaset Konferansları Dergisi, 50, 1276-1288. Malinowski B. (2000). Büyü, bilim ve din (Saadet Özkal, trans.). İstanbul: Kabalcı Yayımları.
- MEB, (2013). Okul Öncesi Eğitim Programı. Ankara: MEB Basımevi. Neuliep, J.W. (2012). Intercultural communication: A contextual approach (5thEd.). Thousand Oaks, CA: Sage Publications.
- Oksal, A. (2004). Kuşaklararası Oyun: Yetişkin ve çocuk kültürü arasında bir köprü, B. Onur ve N. Güney (Ed.), Türkiye’de çocuk oyunları: Araştırmalar (ss. 123-128). Ankara: Ankara Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi Yayınları.
- Onur, B., & Güney, N. (2004). Türkiye’de çocuk oyunları: Araştırmalar. Ankara: ATAUM Yayınları, 12.
- Öncü, Ç. E., & Ünlüer, Ö. E. (2014). Erken çocukluk dönemindeki çocuklar için oyun. Ankara: Kök Yayıncılık.
- Özdemir, N. (2006). Türk çocuk oyunları. Ankara: Akçağ Yayınları.
- Özdemi̇r, S. (2015). Kıbrıs’taki geleneksel çocuk oyunlarının kübik öğretim programı temelinde okul öncesi eğitim ve bilişsel gelişim kazanımlarıyla ilişkilendirilmesi. Turkish Studies, 10(11) 1217-1230.
- Özden Gürbüz, D. (2016). Geleneksel çocuk oyunlari ve eğitimsel işlevleri: emirdağ örneği. Electronic Turkish Studies, 11(14), 529-564.
- Pektaş, Ö. H. (2017). Geleneksel çocuk oyunlarinin modern eğitimde kullanilmasi. Journal of International Social Research, 10(49), 478- 490.,
- Pilten, P. ve Pilten, G. (2013). Okul çağı çocuklarının oyun kavramına ilişkin algılarının ve oyun tercihlerinin değerlendirilmesi. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 9(2), 15-31.
- Russ, S. W. (2004). Play in child development and psychotherapy: Toward empirically supported practice. Mahwah, New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates, Inc.
- Sağlam, T. (1997). Türk Çocuk Oyunlarında Ritüel Ögeler. Çocuk Kültürü, I. Ulusal Çocuk Kültürü Kongresi Bildirileri, 416-441.
- Senemoğlu, N. (1994). Okulöncesi eğitim programı hangi yeterlikleri kazandırmalıdır? Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 10(10), 21-31.
- Sevinç, M. (2004). Erken çocukluk gelişimi ve eğitiminde oyun. İstanbul: Morpa Kültür Yayınları.
- Toksoy, A. C. (2010). Yarışma niteliği taşıyan geleneksel çocuk oyunları. Çevirimiçi Tematik Türkoloji Dergisi, 2(1), 205-220.
- Tuğrul, B., Ertürk, H. G., Özen Altınkaynak, Ş., & Güneş, G. (2014). Oyunun üç kuşaktaki değişimi. The Journal of Academic Social Science Studie, 27, 1-16.
- Türkçe Sözlük. (1998). 9. baskı. Ankara: TDK Yayınları.
- Türkoğlu, B. & Uslu, M. (2016). Oyun temelli bilişsel gelişim programının 60-72 aylık çocukların bilişsel gelişimine etkisi. Uluslararası Eğitim Bilimleri Dergisi, 3(6), 50-68.
- Yardımcı, M., & Tuncer, H. (2002). Çocuk edebiyatı. Ankara: Ürün Yayınları.
- Yörükoğlu, A. (2004). Çocuk ruh sağlığı. İstanbul: Özgür Yayınları.
- Yavuzer, H. (2003). Doğal harika bir tedavi: Oyun. Evde ve Okulda Mutlu Çocuk Yetiştirmenin Temelleri. İstanbul: Çocuk ve Aile Kitapları.
- Yavuzer, H. (2001). Çocuk Psikolojisi. İstanbul: Remzi Kitabevi.
- Yıldızbaş, F., & Apaydın, Ş. (2002). Kültür ve çocuk oyunları ilişkisi. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 2(1), 96-104.
- Yıldırım, A., & Şimşek, H. (2013). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemi. (8. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Okul Öncesi Eğitimde Bir Kültür Aktarımı: Millî Oyunlar
Year 2018, Volume 9, Issue 2, 82 - 104, 31.08.2018Abstract
Araştırmanın amacı, okul öncesi eğitim programı kapsamında hazırlanan millî oyun etkinliklerinin çocuklar üzerindeki etkisini ortaya koymaktır. Bu amaç doğrultusunda çocukların (i) bildikleri millî oyunları, (ii) oynamayı en çok sevdikleri, (iii) oynamakta en çok zorlandıkları ve (iv) aileleriyle oynadıkları millî oyunların ortaya konulması alt amaçları oluşturmaktadır. Yeni bir uygulamanın gerçekleştirilmesi ve bu uygulamaya ilişkin değerlendirmenin yapılması sürecini kapsayan işbirlikçi eylem araştırması ile millî oyunların okul öncesi eğitim programı içinde uygulanmış ve çocuklar üzerindeki etkisi değerlendirilmiştir. Araştırmaya 60 çocuk katılmıştır. Araştırma sürecinde 38 farklı millî oyun bir yıllık eğitim süresince uygulanmıştır. Çocuklarla görüşme yapılmıştır. Araştırmada çocukların istekle oyunları oynadıklarının gözlenmesi, öğretmenlerin olumlu değerlendirmeleri ve çocukların millî oyunları çoğunlukla ifade etmeleri, kültürel aktarımın gerçekleştiğini göstermektedir. Çocukların en çok sevdiği oyunlar “misket” ve “saklambaç”; oyunları sevmelerinin nedenlerini “eğlenmeleri” ve “oyunların oynanış şekli”; en çok zorlandıkları oyun “beş taş” ve “saklambaç”; aileleriyle de bazı millî oyunları oynadıkları sonuçlarına ulaşılmıştır. Sonuçlar değerlendirildiğinde millî oyunların çocukların ilgi ve algıları üzerinde etkili olduğu görülmüştür.
References
- Akandere, M. (2004). Eğitici okul oyunları. Ankara: Nobel Yayıncılık
- Akçay, D., & Özcebe, H. (2012). Okul öncesi eğitim alan çocukların ve ailelerinin bilgisayar oyunu oynama alışkanlıklarının değerlendirilmesi. Çocuk Dergisi, 12(2), 66-71.
- Aktaş, E. (2017). Öğretmen adaylarının farklı metin türlerine yönelik soru sorma becerilerinin yenilenmiş bloom taksonomisine göre değerlendirilmesi. Electronic Turkish Studies, 12(25), 99-118.
- Akyüz, Y. (2016). Eğitimin kültür ve uygarlıkları geliştirme ve yeni nesillere aktarma işlevi. Türkiye Eğitim Dergisi, 1(1), 1-18.
- Anılan, H., Girmen, P., Öztürk, A., & Koçkar, M. T. (2004). Geleneksel çocuk oyunlarının eğitimsel değeri. Omep Dünya Konsey Toplantısı ve Konferansı 3-5 Ekim 2003 (ss.2-10). Kuşadası, Türkiye.
- Aral, N. (2000). Çocuk gelişiminde oyunun önemi. Çağdaş Eğitim, 25(265), 15-17.
- Artar, M. (2004). Okul öncesi öğretmenlerinin çocukların oyun hakkına ilişkin tutumları, B. Onur ve N. Güney (Ed.), Türkiye’de çocuk oyunları: Araştırmalar (ss. 84-94). Ankara: Ankara Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi Yayınları.
- Artar, M., Onur, B., & Çelen, N. (2002). Çocuk oyunlarında üç kuşakta görülen değişimler. Çocuk Forumu, 5(1), 35- 39.
- Başal, H. A. (2007). Geçmiş yıllarda Türkiye’de çocuklar tarafından oynanan çocuk oyunları. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 20(2), 243-266.
- Bay, N. (2011). Öğretmenlerine verilen soru sorma becerisi öğretiminin etkisinin incelenmesi. Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi, Ankara, Türkiye.
- Bay, D.N., Turan, S., & Bay, Y. (2015). Türk Dünyasında Çocuk Oyunları: Bir Saha Çalışması. I. Uluslararası Türk Dünyası Çocuk Oyun ve Oyuncakları Kurultayı 14-17 Mayıs 2015 (ss. 175-185). Eskişehir Osmangaz Üniversitesi, Eskişehir, Türkiye.
- Bayat, B. (2003). Bireylerin benlik algısı (benlik tasarımları) sistemi ve bu sistemin davranışları üzerindeki rolü. Kamu Dergisi 7(2), 123-137.
- Bayrak, M. (1998). Geleneksel mahalli çocuk oyunları -Tokat ili örneği. Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi, Ankara, Türkiye.
- Büyüköztürk, Ş., Çakmak, E. K., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş., & Demirel, F. (2017). Bilimsel araştırma yöntemleri (18. Baskı). Ankara: Pegem Yayınları.
- Brock, A., Dodds,S., Jarvis,P., ve Olusoga,Y. (2013). Persfectives On Play: Learning For Life. New York: Pearson Education Limited.
- Brooker,L. (2010). Play and learning in the early years. İn P. Broadhead, J. Howard and E. Wood (Eds). Learning to play in a cultural context (pp.27-43). London, Sage Publications.
- Cirhinlioğlu, F. G. (2001). Çocuk ruh sağlığı ve gelişimi. Ankara: Nobel Yayıncılık.
- Cengiz, S. A. (1997). Karadeniz Ereğli örneğinde çocuk oyunlarının halk bilim açısından değerlendirilmesi, B. Onur (Ed.), Çocuk Kültürü, I. Ulusal Çocuk Kültürü Kongresi Bildirileri (ss. 441-476). Ankara: Ankara Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi Yayınları.
- Çolak, F. (2009). Geleneksel Kayseri çocuk oyunları ve halkbilimsel incelemesi. Konya: Kömen Yayınları.
- Dansky, J. L. (1999). Play. In M. Runco & S. Pritzker (Eds.), Encyclopedia of creativity (pp. 393-408). San Diego: Academic Press.
- Durualp, E., & Aral, N. (2010). Altı yaşındaki çocukların sosyal becerilerine oyun temelli sosyal beceri eğitiminin etkisinin incelenmesi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 39, 160-172.
- Esen, M. A. (2008). Geleneksel çocuk oyunlarının eğitimsel değeri ve unutulmaya yüz tutmuş ahıska oyunları. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 21(2), 357-367.
- Fırat, H. (2013). Çocuk oyunlari-eğitim ilişkisi: Bezirgan başı örneği. Electronic Turkish Studies, 8(13), 885-896.
- Fromberg, D.P,. & Bergen, D. (2006). Introduction. In D.P. Fromberg and D. Bergen (Eds) Play from birth to twelve: Contexts, perspectives and meanings. New York: Routledge.
- Girmen, P. (2012). Eskişehir folklorunda çocuk oyunlari ve bu oyunlarin yaşam becerisi kazandirmadaki rolü. Milli Folklor, 24(95), 263-273.
- Gökşen, C. (2014). Oyunların çocukların gelişimine katkıları ve Gaziantep çocuk oyunları. Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, (52), 229-259.
- Göncü, A., Tuermer, J., & Johnson, D. (1999). Children’s play as cultural activity, A. Göncü (Ed.), Children’s Engagement in the World (ss. 148-167). New York, NY: Cambridge University Press.
- Gözalan, E., & Koçak, N. (2014). Oyun temelli dikkat eğitim programının 5-6 yaş çocukların kelime bilgi düzeylerine etkisinin incelenmesi. KMÜ Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi 16(2), 115-121.
- Gündoğdu, Z., Seytepe, Ö., Pelit, B. M., Doğru, H., Güner, B., Arıkız, E., Akçomak, Z., Kale, B., Moran, İ., Aydoğdu, G., & Kaya, E. (2016). Okul öncesi çocuklarda medya kullanımı. Kocaeli Üniversitesi Sağlık Bilimleri Dergisi, 2(2), 6-10.
- Güneş, F. (2015). Oyunla öğrenme yaklaşımı. Electronic Turkish Studies, 10(11), 773-786.
- Kaya, A. (2010). Oyun müdahale programının 3-5 yaş arasındaki özel gereksinimli çocukların bilişsel becerilerinin desteklenmesindeki etkililiğinin incelenmesi. Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi, Ankara, Türkiye.
- Kaytez N., & Durualp E. (2014) Türkiye’de okul öncesinde oyun ile ilgili yapılan lisansüstü tezlerin incelenmesi. Uluslararası Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 2(2), 110-122.
- Kerkez, F., (2002). Çocuklarını anaokuluna gönderen ailelerin oyun ve spora yönelik tutumları (Trabzon örneği). Marmara Üniversitesi Spor Araştırmaları Dergisi, 6 (16), 1-16.
- Koçyiğit, S., & Baydilek-Başara, N. (2015). Okul öncesi dönem çocuklarının oyun algılarının incelenmesi. Yüzüncü Yıl Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 12(1), 1-28.
- Kuru, O., & Köksalan, B. (2012). 9 yaş çocuklarının psiko-motor gelişimlerinde oyunun etkisi. Cumhuriyet International Journal of Education, 1(2), 37-51.
- Mahiroğullari, A. (2005). Küreselleşmenin kültürel değerler üzerine etkisi. Sosyal Siyaset Konferansları Dergisi, 50, 1276-1288. Malinowski B. (2000). Büyü, bilim ve din (Saadet Özkal, trans.). İstanbul: Kabalcı Yayımları.
- MEB, (2013). Okul Öncesi Eğitim Programı. Ankara: MEB Basımevi. Neuliep, J.W. (2012). Intercultural communication: A contextual approach (5thEd.). Thousand Oaks, CA: Sage Publications.
- Oksal, A. (2004). Kuşaklararası Oyun: Yetişkin ve çocuk kültürü arasında bir köprü, B. Onur ve N. Güney (Ed.), Türkiye’de çocuk oyunları: Araştırmalar (ss. 123-128). Ankara: Ankara Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi Yayınları.
- Onur, B., & Güney, N. (2004). Türkiye’de çocuk oyunları: Araştırmalar. Ankara: ATAUM Yayınları, 12.
- Öncü, Ç. E., & Ünlüer, Ö. E. (2014). Erken çocukluk dönemindeki çocuklar için oyun. Ankara: Kök Yayıncılık.
- Özdemir, N. (2006). Türk çocuk oyunları. Ankara: Akçağ Yayınları.
- Özdemi̇r, S. (2015). Kıbrıs’taki geleneksel çocuk oyunlarının kübik öğretim programı temelinde okul öncesi eğitim ve bilişsel gelişim kazanımlarıyla ilişkilendirilmesi. Turkish Studies, 10(11) 1217-1230.
- Özden Gürbüz, D. (2016). Geleneksel çocuk oyunlari ve eğitimsel işlevleri: emirdağ örneği. Electronic Turkish Studies, 11(14), 529-564.
- Pektaş, Ö. H. (2017). Geleneksel çocuk oyunlarinin modern eğitimde kullanilmasi. Journal of International Social Research, 10(49), 478- 490.,
- Pilten, P. ve Pilten, G. (2013). Okul çağı çocuklarının oyun kavramına ilişkin algılarının ve oyun tercihlerinin değerlendirilmesi. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 9(2), 15-31.
- Russ, S. W. (2004). Play in child development and psychotherapy: Toward empirically supported practice. Mahwah, New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates, Inc.
- Sağlam, T. (1997). Türk Çocuk Oyunlarında Ritüel Ögeler. Çocuk Kültürü, I. Ulusal Çocuk Kültürü Kongresi Bildirileri, 416-441.
- Senemoğlu, N. (1994). Okulöncesi eğitim programı hangi yeterlikleri kazandırmalıdır? Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 10(10), 21-31.
- Sevinç, M. (2004). Erken çocukluk gelişimi ve eğitiminde oyun. İstanbul: Morpa Kültür Yayınları.
- Toksoy, A. C. (2010). Yarışma niteliği taşıyan geleneksel çocuk oyunları. Çevirimiçi Tematik Türkoloji Dergisi, 2(1), 205-220.
- Tuğrul, B., Ertürk, H. G., Özen Altınkaynak, Ş., & Güneş, G. (2014). Oyunun üç kuşaktaki değişimi. The Journal of Academic Social Science Studie, 27, 1-16.
- Türkçe Sözlük. (1998). 9. baskı. Ankara: TDK Yayınları.
- Türkoğlu, B. & Uslu, M. (2016). Oyun temelli bilişsel gelişim programının 60-72 aylık çocukların bilişsel gelişimine etkisi. Uluslararası Eğitim Bilimleri Dergisi, 3(6), 50-68.
- Yardımcı, M., & Tuncer, H. (2002). Çocuk edebiyatı. Ankara: Ürün Yayınları.
- Yörükoğlu, A. (2004). Çocuk ruh sağlığı. İstanbul: Özgür Yayınları.
- Yavuzer, H. (2003). Doğal harika bir tedavi: Oyun. Evde ve Okulda Mutlu Çocuk Yetiştirmenin Temelleri. İstanbul: Çocuk ve Aile Kitapları.
- Yavuzer, H. (2001). Çocuk Psikolojisi. İstanbul: Remzi Kitabevi.
- Yıldızbaş, F., & Apaydın, Ş. (2002). Kültür ve çocuk oyunları ilişkisi. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 2(1), 96-104.
- Yıldırım, A., & Şimşek, H. (2013). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemi. (8. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Subjects | Education, Scientific Disciplines |
| Published Date | Ağustos |
| Journal Section | Educational Sciences and Sciences of Field Education |
| Authors | |
| Publication Date | August 31, 2018 |
| Published in Issue | Year 2018, Volume 9, Issue 2 |
Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International (CC BY-NC-SA 4.0)
editor@e-ijer.com http://www.e-ijer.com Ege University, Faculty of Education, Eğitim Sciences Departmant, 35040 Bornova / İzmir